2004/03/28
اي ساربان آهسته ران ، كآرام جانم مي رود
وآن دل كه با خود داشتم ، با دلستانم مي رود
من مانده ام مهجور از او ، بچاره و رنجور از او
گويي كه نيشي دور از او ، در استخوانم مي رود
گفتم به نيرنگ و فسون ،پنهان كنم ريش درون
پنهان نمي ماند كه خون ، بر آستانم مي رود
محمل بدار اي ساروان، تندي مكن با كاروان
كز عشق آن سرو روان، گويي روانم مي رود
او مي رود دامن كشان ، من زهر تنهايي چشان
ديگر مپرس از من نشان ، كز دل نشانم مي رود
با آن همه بيداد او ، وين عهد بي بنياد او
در سينه دارم ياد او ، يا بر زبانم مي رود
باز آي و بر چشمم نشين ، اي دلسان نازنين
كاشوب و فرياد از زمين، بر آسمانم مي رود
شب تا سحر مي نغنوم ، واندرز كس را نشنوم
وين ره نه قاصد مي روم ، كز كف عنانم مي رود
گفتم بگريم تا ابل ، چون خر فرو ماند به گل
وين نيز نتوانم كه دل ، با كاروانم مي رود
صبر از وصال يار من ، بر گشتن از دلدار من
گرچه نباشد كار من ، هم كار آنم مي رود
در رفتن جان از بدن ، گويند هر نوعي سخن
من به چشم خويشتن ، ديدم كه جانم مي رود
سعدي ، فغان از دست ما ، لايق نبود ، اي بيوفا
طاقت نمي آرم جفا ، كار از فغانم مي رود.
_______________________
:دوست گويد
اشك رازيست
لبخند رازيست
عشق رازيست
: و من گويم
،لبخند ديشب اشك عشقم نبود، بغض تنهايي ام بود
،نمي گويم كه قصه نيستم ،قصه اي هستم چنان كه مي داني
،ولي نغمه هستم چنان كه نخواني ، صدا هستم چنان كه نشنوي
،يا چيزي چنان كه نبيني يا چيزي كه چنان كه نداني
،من دردي مشترك ام
،اي دير يافته با تو ديگر سخن نمي گويم
،بسان ابري كه از طوفان ، بسان باراني كه از دريا
،بسان علفي كه از صحرا ، بسان پرنده كه از بهار
،و بسان درخت كه از جنگل ببريده است
،زيرا كه تو ريشه هاي مرا در نيافتي
...زيرا كه صداي من با صداي تو
