چرا هميشه بايد بزرگ باشيم ؟
چرا نمي شه چند روزي هم بچه باشيم ؟
چرا اگه كاراي بچه گانه انجام بديم همه مي گن ديوونه شده ؟
مگه عالم
"بچه گي چه عيبي داره كه تا يه چيزي مي شه همه مي گن : " مگه بچه شدي؟
ولي حالا كه خوب فكر مي كنم _ من گاهي وقتها فكر هم مي كنم !_ ، حالا كه دارم نتايج كارهاي بچه گانه ي خودم رو بررسي مي كنم ، حالا كه "داشته" هام رو با" دارم" هام مقايسه مي كنم ، حالا كه حالم بهتر از گذشته شده ، مي بينم كه خيلي چيز ها رو _ كه كم ارزش هم نبودند _ از دست دادم ، خيلي چيزها .

اوليش سلامتي بود، نه به اون معني كه ديگه سالم نيستم ولي مي تونستم خيلي بهتر از ايني كه الان هستم، باشم .

اعتبار يكي ديگه از چيزهايي بود كه ضربه اساسي خورد ، چه تو فاميل چه تو خونه و چه … . تو خونه كه تابلو بودم . تو فاميل كه ديدن هيچكس نرفتم كه سابقه نداشت و باقي هم بماند .

ايمان هم اين وسط نتونست سالم از مهلكه بيرون بياد و اون هم خدشه دار شد. كه البته اين يكي نشونه ي خوبي بود براي مني كه به تصور خودم …

.از نظر درس هم بايد خيلي جلو تر از ايني كه هست مي بود . البته براي اينكه سرم گرم چيزي باشه درس مي خوندم ولي توقع يادگيري نداشتم
.تعطيلات عيد هم يكي ديگه از چيزهايي بود كه نه تنها براي خودم بلكه براي خانواده هم تلخش كردم

.روابط بين دو دوست خيلي قديمي مثل روز اول عيد نبود و من اين رو كاملا حس مي كردم و اين احساس يك طرفه نبود

حتي حافظ هم اين وسط تلاش كرد تا من رو سر عقل بياره ولي گوش من بدهكار نبود . نمي دونم اگه نياز باشه بازهم از اين كارها مي كنه يا نه؟

اين وسط من از يه دوست خوب يه غريبه ساختم ، از يه خواهر
شايد يه دشمن و حتي خواهرم رو هم به نوعي از داشتن يه راهنما محروم كردم و شايد از داشتن ساعاتي خوش با كساني كه دوستشون داره

.اينها شايد نيمي از داشته هام بودن كه ديگه نيستن

با همه ي اين حرفها من نبايد خودم رو تنبيه مي كردم ؟ نبايد؟
ولي من خودم رو تنبيه كردم . نظرتون هر چي مي خواد باشه ،اسمش رو هر چر دوست داريد بذاريد بچگي، حماقت ، ديوانگي ولي من اين كار روانجام دادم و از انجامش پشيمون هم نيستم . چون تجربه ي جالبي بود و من در خلال انجام اين تجربه به خيلي چيزها رسيدم . خيلي چيزها رو درك كردم . چيزهايي كه قبلا خودم رو قادر به انجامشون حتي براي يك روز هم نمي دونستم . فهميدم كه هيچ چيز و هيچ كس توي دنيا بجز خانواده و پدر و مادر به درد آدم نمي خوره . خيلي از دوستان رو شناختم . معني خيلي از كلمات رو با تمام وجود حس كردم ؛
. معني نگاه اون بچه ي كثيف پشت چراغ قرمز به ظرف سيبزميني سرخ كرده ي توي دستم رو فهميدم
. معني نگاه متعجب شيرين رو فهميدم
.معني حرفهاي استادمون رو فهميدم . كه از مرز ايران و عراق و توي راه كربلا زنگ زد كه خواب من رو ديده كه دارم سقوط مي كنم
.معني و ارزش خيلي چيزها رو هم درك كردم كه ديگه اينجا جاش نيست كه بگم
ولي باز هم اين لحظات آخر يه فال گرفتم كه خيلي جالب بود و نمي دونم كه پيام كدوم بيتش رو بايد گوش كنم . حتما قبلا اين غزل رو شنيديد و يا حد اقل يكي از بيتهاش رو كه به صورت ضرب المثل درومده
:غزل اين بود

بيا كه قصر امل سخت سست بنيادست
بيار باده كه بنياد عمر بر بادست

غلام همت آنم كه زير چرخ كبود
ز هرچه رنگ تعلق پذيرد آزادست

چه گويمت كه به ميخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غيبم چه مژده ها دادست

كه اي بلند نظرِ شاهبازِ سدره نشين
نشيمن تو نه اين كنج محنت آبادست

ترا ز كنگره ي عرش مي زنند صفير
ندانمت كه در اين دامگه چه افتادست

نصيحتي كنمت يادگير و در عمل آر
كه اين حديث ز پير طريقتم يادست

مجو درستي عهد از جهان سست نهاد
كه اين عجوزه عروس هزار دامادست

رضا به داده بده وز جبين گره بگشاي
كه بر من و تو در اختيار نگشادست

نشان عهد و وفا نيست در تبسم گل
بنال بلبل بيدل كه جاي فرياد است

حسد چه مي بري اي سست نظم بر حافظ
قبول خاطر و لطف سخن خدادادست


راستي يه سوال . چرا اين بار خيلي زود بي تفاوت شدم ! ؟
.به خدا بار قبلي اين جوري نبودم البته بار قبلي تنبيه هم توي كار نبود

اي ساربان آهسته ران ، كآرام جانم مي رود
وآن دل كه با خود داشتم ، با دلستانم مي رود

من مانده ام مهجور از او ، بچاره و رنجور از او
گويي كه نيشي دور از او ، در استخوانم مي رود

گفتم به نيرنگ و فسون ،پنهان كنم ريش درون
پنهان نمي ماند كه خون ، بر آستانم مي رود

محمل بدار اي ساروان، تندي مكن با كاروان
كز عشق آن سرو روان، گويي روانم مي رود

او مي رود دامن كشان ، من زهر تنهايي چشان
ديگر مپرس از من نشان ، كز دل نشانم مي رود

با آن همه بيداد او ، وين عهد بي بنياد او
در سينه دارم ياد او ، يا بر زبانم مي رود

باز آي و بر چشمم نشين ، اي دلسان نازنين
كاشوب و فرياد از زمين، بر آسمانم مي رود

شب تا سحر مي نغنوم ، واندرز كس را نشنوم
وين ره نه قاصد مي روم ، كز كف عنانم مي رود

گفتم بگريم تا ابل ، چون خر فرو ماند به گل
وين نيز نتوانم كه دل ، با كاروانم مي رود

صبر از وصال يار من ، بر گشتن از دلدار من
گرچه نباشد كار من ، هم كار آنم مي رود

در رفتن جان از بدن ، گويند هر نوعي سخن
من به چشم خويشتن ، ديدم كه جانم مي رود

سعدي ، فغان از دست ما ، لايق نبود ، اي بيوفا
طاقت نمي آرم جفا ، كار از فغانم مي رود.


_______________________

:دوست گويد
اشك رازيست
لبخند رازيست
عشق رازيست
: و من گويم
،لبخند ديشب اشك عشقم نبود، بغض تنهايي ام بود
،نمي گويم كه قصه نيستم ،قصه اي هستم چنان كه مي داني
،ولي نغمه هستم چنان كه نخواني ، صدا هستم چنان كه نشنوي
،يا چيزي چنان كه نبيني يا چيزي كه چنان كه نداني
،من دردي مشترك ام
،اي دير يافته با تو ديگر سخن نمي گويم
،بسان ابري كه از طوفان ، بسان باراني كه از دريا
،بسان علفي كه از صحرا ، بسان پرنده كه از بهار
،و بسان درخت كه از جنگل ببريده است
،زيرا كه تو ريشه هاي مرا در نيافتي
...زيرا كه صداي من با صداي تو

ياري اندر كس نمي بينم، ياران را چه شد
دوستي كي آخر امد ، دوست داران را چه شد

قتل اين خسته به شمشير تو تقدير نبود
ور نه هيچ از دل بي رحم تو تقصير نبود

من ديوانه چو زلف تو رها مي كردم
هيچ لايق ترم از حلقه ي زنجير نبود

يارب اين آينه ي حسن چه جوهر دارد
كه در او آه مرا قوت تاثير نبود

سر ز حسرت به در ميكده ها بر كردم
چو شناساي تو در صومعه يك پير نبود

نازنين تر ز قدت در چمن ناز نرست
خوشتر از نقش تو در عالم تصوير نبود

تا مگر همچو صبا باز به كوي تو رسم
حاصلم دوش بجز ناله ي شبگير نبود

آن كشيدم ز تو اي آتش هجران كه چو شمع
جز فناي خودم از دست تو ، تدبير نبود

آيتي بود عذاب انده حافظ بي تو
كه بر هيچ كسش حاجت تفسير نبود

زبوني كه نتونه اون چيزي رو كه بايد بيان كنه بايد تنبيه بشه ، تا از اين به بعد سر وقت حرف بزنه و سروقت هم ساكت بشه . پس فعلا صداي من رو نمي شنويد.
اون گوشي هم كه نشنوه اون چيزي رو كه بايد بشنوه ، سزاش اينه كه اون رو از گوش دادن محروم كني ، پس به چيزي هم گوش نمي دم ، نه به موسيقي ونه به حرف حساب .
از چشم گلايه اي ندارم چون مي تونستم ببندمش ولي نبستم .
به لامسه و چشايي و بويايي نمي تونم در اين فقره گير بدم ،چون دستي در كار نداشتند .
از اشك تشكر مي كنم كه هميشه همدم خوبي بوده و تسلي بخش بدبختي هام بوده .
از دستگاه گوارش وتمامي بدنم عذر خواهي مي كنم چون تا اطلاع ثانوي نمي خوام بهشون غذا بدم .
كليه هام نگران نباشند چون آب رو نمي شه اعتصاب كرد .
ششها و قلب هم شانس آوردن كه توقفشون دست من نيست ،
اگر نه تا حالا يه كاري دستشون داده بودم ،
البته شايد يه برنامه ي تخريبي براي ريه هام گذاشم و گله ي كوچكي هم از قلب دارم كه فعلا قابل چشم پوشيه
از روحم هم متشكرم كه اين ويرانه رو داره تحمل مي كنه ، وبهش
. پيشنهاد مي كنم هر چه زودتر اينجا رو ترك كنه و هم خودش و هم من رو راحت كنه
شايد انگشتانم رو هم تنبيه كنم تا ديگه روي كيبرد بي خودي راه نرن
.اين هم خودش يه مدل اعتصابه
. يه كار ديگه هم مي خوام انجام بدم كه نمي شه توي جمع گفت

در آخر اگه يه چيني بند زن سراغ داريد كه كارش خوب باشه و در عين
حال راز دار و چشم پاك هم باشه ، آدرسش رو به من هم بديد چون شديدا بهش نياز دارم تا بياد تيكه هاي دلم رو به هم بچسبونه هرچند مي دونم
از يه شاخه ي مرده نمي شه انتظار برگ داشت چه برسه به ميوه.
تا ديروز داشتيم بقيه رو جمع مي كرديم حالا يكي نيست بياد ببينه به چه روزي افتاديم .

تف به اين زندگي كه هر وقت خواستم يك كم از شيريني هاي اون رو بچشم ،,و حتي با ديگران قسمت كنم . چنان نيشتري در آخر كار بهم زد كه حتي طعم تلخش صد هزار بار از اون نيشتر گوارا تر بود .


شمارش معكوس رو شروع كنيد . از هر عددي هم كه خواستيد شروع كنيد فرقي نمي كنه .. فقط زود بايد به صفر برسونيدش . چون …

زياد طول نمي كشه.

من به خودم اين اجازه رو مي دم كه دوباره برم سراغ اون عادت بد متروك .
و اگه ديديد كه دوباره سرفه هام شروع شده اصلا اجازه نداريد كه بپرسيد چرا سرفه مي كنم
چون دوباره دارم بر مي گردم به همون حس هشت نه ماه قبل . همون وقتي كه دوباره بعد از مدتها رفتم سراغش .
زندگي منه . مال خودمه . اختيارش هم دست خودمه . مگه اتفاق خاصي بيفته كه از اين تصميمم منصرف بشم .
اگر نه سر حرفم هستم . تا آخر خط
فقط يك اتفاق مي تونه منصرفم كنه . فقط يك اتفاق .
همه چيز به اون بستگي داره . همه چيز .

!ز كوي يار مي ايد نسيم باد نوروزي


:راستي داشت يادم مي رفت

! تولدم مبارك

.چند روز پيش توي اخبار شنيدم كه يه قورباغه توي اينگليس پپدا شده كه سه تا سر داره و شيش تا پا
.يه هو با خودم فكر كردم اگه اين قورباغه هه رو ماچش كنم اون شاهزاده اي كه ازش به وجود مياد چه شكلي مي تونه باشه
!بعد يادم افتاد كه مامانم گفته نه به قريبه ها بوس بده و نه اونها رو بوسشون كن

عجب حال خوشي دارم *** چو حلاج سر دارم
مپرس از من چرا شادي *** همي شادم از اين كارم
كه چون روزي چنين خوش را *** دلم بر دوست بسپارم
"اگر چه داني و دانم *** كه او گفت :" از تو بيزارم

ما هم نمرديم و بالاخره دوبيت شعر با وزن و قافيه درست و حسابي هم گفتيم.

نمي دونم اين عكسهاي يك شكلي كه جلوي درب تمام تكيه ها و هيئت ها زدند فكر كي و نقاشي كي و تحت نظارت كدوم سازماني بوده . اومدن عكس امام حسين و حضرت عباس رو كشيدن و بزرگ زدن جلوي هيئت ولي اين عكسي كه كشيدن به صورت هنر پيشه ها بيشتر شبيهه تا امام . اين نقاشي ها كار هر كي بوده ، ديده كسي بالا سرش نيست هر جوري دوست داشته رفتار كرده ريش ستاري براي امام حسين گذشته و داده بالاش رو هم با تيغ خط انداختند . ابروهاش رو هم تميز كرده و هزار كار ديگه . خدا كنه فقط نيتش خوب بوده باشه چون بقيه ي كار كه تعريفي نداره پس فقط مي مونه نيت طرف كه خدا كنه درست بوده باشه تا حد اقل دل ما خوش بشه كه هنوز هم هنر مند با وجدان پيدا ميشه .