2004/10/04
به مناسبت سال روز تولد سهراب سپهري
شاعر طبيعت
*من پر از بال و پرم
ابری نيست
بادی نيست
می نشينم لب حوض،
گردش ماهی ها
، روشنی
، من
، گل،
آب
پاکی خوشه ی زيست
.مادرم ريحان می چيند
.نان و ريحان و پنير
، آسمان بی ابر
، اطلسی هايی تر
.رستگاری نزديک
، لای گل های حياط
.نور در کاسه ی مس
، چه نوازش ها می ريزد!
نردبان از سر ديوار بلند
، صبح را روی زمين می آرد
.پشت لبخندی پنهان هرچيز
،روزنی دارد ديوار زمان
، که ازآن
، چهره ی من پيداست
.چيزهايی هست که نمی دانم
.می دانم
، سبزه ای را بکنم خواهد مرد
.می روم بالا تا اوج
. من پر از بال و پرم
.راه می بينم در ظلمت
، من پر از فانوسم
.من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
.پرم از راه. از پل، از رود،
از موج.پرم
از سايه ی برگی در آب
،چه درونم تنهاست.
